Vietnam
25 nov - 26 dec 2007
1117 km
Over het verschil tussen Cambodjanen en Vietnamezen.
Over welke pintjes (of ander lekkers) je zoal kan drinken.
Over avontuurlijke of minder uitdagende uitstapjes die je kan maken.
Over knap klimmen en duizelingwekkend dalen, bijna geen fiets meer hebben en het kledingparadijs.
Over boten met ratten, treinen met dieven en fietsen boven de wolken.
Over een harde schijf die overuren klopt in de bergen en een nipte grensovergang.
Goooodmorning Vietnam
Same same but different
Ik ben al enige dagen klant in Vietnam en dat is weer eens iets helemaal anders dan Cambodja. Je kan het vergelijken met Belgie-Nederland. Van zodra je de grens over bent, merk je dat je in een ander land bent, al weet je niet direct waaraan dat ligt. Zijn het de mensen die een lichtere huidskleur hebben, of de fietsen die hier ook in een mannenmodel voorkomen, of is het de rudimentaire 'Ho' als ze goeiendag willen zeggen? Ik vind het in ieder geval heel andere mensen. Een beetje brutaler, wat macho-er, wat minder geïnteresseerd in de fietsende mens. Op sommige momenten is dat natuurlijk wel fijn bvb. als je eens wil stoppen om op adem te komen, staan er niet direct 10 kinderen rondom je.
Drukte
Ik fiets in 4 dagen door de Mekongdelta. Het is hier een bedrijvigheid van jewelste. Veel verkeer en veel rijstteelt. De dag dat ik Ho Chi Minh City binnen fiets, is best spannend. Laverend tussen 320 000 auto's en 3,2 miljoen brommers (cijfers vandaag in de krant gelezen!) is het een wonder dat ik heelhuids aankom en dat ik bovendien direct de straat vind die ik zoek. Ik zit in een geweldig hotelleke, vrij nieuw en dus voor de verandering ook eens brandschoon. De andere plekken vallen ook wel mee maar dan moet je niet te nauw speuren. Ik denk niet dat ik hier lang ga blijven. Een stad is leuk, voor efkes, maar dan wordt die drukte gewoon teveel. Je wordt daar zo moe van.
Sterke maag
Ik heb in de 2 dagen dat ik hier ben al wel die hele Franco/Vietnam/Amerika-oorlog uitgepluist en ben meer onder de indruk dan ik verwachtte. Vandaag oa naar het War Remamnents Museum geweest en ik moest mezelf bijeenschrapen toen ik daar buiten kwam. Dat is daar de harde en echte Tour of Duty, met schokkende foto's en getuigenissen... Zorg dat je gegeten hebt als je er binnen gaat en dat je tegen een stootje kan, want als je deze gruwelen laat binnendringen, dan laten die je niet snel meer los. Je ziet, het is hier niet al zonneschijn...
1000+
De teller van Titus is ondertussen de 1000 gepasseerd en Vietnam belooft er nog heel wat kilometers bij te doen. Binnen een paar dagen ga ik tussen de koffie -en theeplantages fietsen en zie ik (eindelijk of misschien jammergenoeg) de eerste bergen. Daarna daal ik af naar de zee en krijg ik waarschijnlijk weer van die prachtige vergezichten voorgeschoteld. Als ik mijn planning bekijk, wordt het een heel gepuzzel om te kunnen doen wat ik wil doen. Ik mag hier 30 dagen rondrijden en ik heb voor wel 100 dagen dingen die ik graag wil zien.
Ik vrees dat Vietnam een land is waar je heel veel tijd voor nodig hebt. Ik ga dus soms van mijn hart een steen moeten maken en kiezen... Maar als het allemaal meevalt, dan komen we gewoon nog eens terug!
Met volle teugen
Bier
Een mens vraagt zich soms af… wat drink je daar zoal in Azië?
Wel, ik heb een gedegen onderzoek gehouden en ik kan zeggen dat water op de eerste plaats komt. Heel veel water. Tot soms 6 liter per dag, als het een lange tocht is.
Maar aan het einde van de rit moet er altijd een beloning zijn en dan is een frisse pint een prettige afwisseling. Toen ik net in Vietnam was en aan de ober een lekker bier vroeg, kwam hij af met Heineken. Ik heb hem sito presto teruggestuurd en duidelijk gemaakt dat dat 'geen lekker bier is'. In de plaats kreeg ik toen Saigon.
Er zijn 2 varianten, eentje met een rood etiket en eentje met een groen. De groene heeft een iets lager alcoholpercentage en wordt het meeste geschonken.
Alle maten
Je kan hier ook altijd kiezen in welke vorm en hoeveelheid je je bier wil. In blik, in een flesje, van ’t vat, in een grote fles (600 ml) als je met 2 bent, en er is ook nog de pitcher. Een kan bier. Als er iets is om je bier te verprutsen dan is het dat wel: ze tappen een grote kan vol en daarna giet je dat zelf nog eens over in een glas. Dat is dus eigenlijk een pint die je 2 keer tapt. Ik verzeker je: dan blijft er niet veel broebel meer over!
Cheap
Er is aan heel die bierkwestie 1 groot voordeel: het is goedkoop! Heel goedkoop. De prijzen fluctueren nog al eens. In de bar van een hotel betaal je voor een flesje 1 dollar, langs de kant van de weg 40 cent. En als het happy hour is, dan is het soms maar 25 cent. Je kan hier inderdaad goedkoop zat worden.
Import(ant)
En hoe zit het met de geïmporteerde bieren? Heineken is een veelvoorkomend vocht, maar zie ik niet veel gedronken worden. Wat ik hier wel veel tegenkom (meestal in de winkels en niet op café) zijn onze Belgische trotsen: Duvel, Chimay (rood en blauw), Leffe (blond en bruin) en Hoegaarden. Je betaalt hier evenveel voor als thuis (in ’t stad): iets minder dan 3 euro.
En voor diegene die geen bier drinken... Er zijn hier ook cocktails te over, aan al even democratische prijzen. Mojito voor 3,5 dollar enz. Wijn ligt iets minder voor de hand maar in de betere buitenlandse bar vind je het wel, meestal aan 3 dollar per glas.
Amaai, hier krijg ik een droge mond van... Schol!
WAW
Canyoning & Easy rider
2 jaar geleden ben ik eens een week gaan canyonnen in de Pyreneeën. Je kreeg dan een dubbel wetsuit, een helm, een veiligheidsgordel, stevige schoenen,... kortom superbeveiligd. Je start boven aan een canyon en dan rappel je naar beneden, of je springt of glijdt of stapt. Dat was een hele fijne ervaring.
Dus als ik in Da Lat aankom en overal zie dat je kon canyonnen, boek ik direct een trip.
Alleen gaat het er hier iets minder bemoederend aan toe. In je short en t-shirt, op je sandalen, met een zwemvest aan en een helm op en natuurlijk een veiligheidsgordel om de touwen aan vast te maken. Maar wat we hier doen is nog 10 keer gedurfder dan in Spanje. Soms vragen we ons af wie er in godsnaam op het idee gekomen is om door die waterval naar beneden te gaan of wie het ooit voor de eerste keer geprobeerd heeft om 'achterwaarts' een slide (een natuurlijk schuifaf) te doen... De adrenaline giert door mijn lijf, en ik heb nog nooit zo lang na elkaar een smile op mijn gezicht gehad. Wandelen door de jungle op zoek naar die geschikte waterval, touwen vastmaken, instructies krijgen en dan gewoon gaan. We rappellen, springen, glijden, drijven, genieten.
Easy rider
De volgende dag boek ik mezelf een easy rider. Mr Hung!
Easy rider zijn honda-motards die je naar de toeristische maar ook non-toeristische dingen rijden. Ik ben een hele dag op pad met Hung. We rijden de bergen in, schitterend! We bezoeken een zijdefabriek, koffieplantage, waterval, pagodes, champignonkwekerij... Echt de moeite. Dat zijn dingen die ik op mijn eentje nooit had kunnen doen. Uniek!
Ik zou hier best nog wat langer willen blijven want die bergen doen deugd na al dat pannenkoekenlandschap van Cambodja en de Mekongdelta. Ook de temperatuur doet deugd; geen 32 graden maar een heel aangename 26 graden. Ideaal fietsweertje!
Klimmen en dalen
Dalen
Na Da Lat (dat op een plateau ligt) volgen er 2 schitterende afdalingen. Eentje van 10 km en eentje van 16 km. Heerlijk, 1500 m naar beneden! Na nog wat peddelen, zit ik weer aan de zee. De wind is hier zo straf, en de kilometers die ik moet afleggen zoveel, dat ik halfweg een lokale bus neem.
Eigenlijk heel simpel. Je gaat gewoon langs de kant van de weg staan, flappert even met je handen en dan stopt er een klein busje. In minder dan een minuut ligt Titus op het dak en zit ik tussen allemaal Vietnamezen en een hoop vloertegels geprangd. Die tegels worden later netjes afgeleverd en in ruil gaan er 2 wc-potten mee (gelukkig ongebruikt). Na een dik uur bussen, en 60 km later sta ik in Nha Trang.
Daar maak ik een boottrip naar een aantal eilanden waar je kan snorkelen en beach volley spelen en eten. Het weer is eerst helemaal niet goed, maar van zodra de drank begint te vloeien, komt ineens ook de zon erdoor. Toeval?
Om kort te gaan... het wordt een heel lange dag, nacht...
De dag erna gaan we met een hele bende ontgiften in een modderbadenresort. En 's avonds mag ik weer de bus op. Ik reis van Nha Trang naar Hoi An, zo'n 500 km verder naar het noorden. Ik heb geboekt voor een gewone bus. Je kan ook een slaapbus nemen, die zijn duurder, en aangezien ik voor Titus ook altijd een kaartje moet kopen, boek ik altijd een gewone bus. Ik kijk er niet echt naar uit om 's nachts 12u rechtop te slapen, maar ja...
Gescheiden
Ik zit te wachten op de bus en de mensen van de maatschappij doen nogal opgewonden over mijn fiets. Dat gebeurt wel meer, maar ik check toch even of er een probleem is. Nee, nee. Ik wacht nog langer en er daagt een slaapbus op. Iedereen stapt in, ik blijf rustig zitten. Maar de buschauffeur staat maar teken te doen naar Titus en vanonder in de bagageruimte te kijken. En dan gaat alles supersnel. Ik word op de bus gezet, Titus kan niet meer mee en komt met een andere bus. Ik kan niks anders doen dan die gasten vertrouwen want de bus gaat vertrekken. En terwijl ik nog op het trapje sta, komt er iemand van mijn hotel aanlopen met mijn paspoort in zijn handen. Je moet dat altijd afgeven in een hotel en ze waren dat vergeten terug te geven en ik had er niet meer aan gedacht. Ik ben hem zo dankbaar!! Je bent op reis echt niks zonder je paspoort met al je visums... Ik krijg een bed toegewezen en slaap de hele weg als een blok.
De volgende ochtend moet ik wat zoeken, maar ik vind uiteindelijk toch de plek waar ze Titus naartoe brengen. En jawel, na nog een half uur wachten zijn we weer verenigd. Zo zie je maar... soms moet je de mensen gewoon vertrouwen.
Shoppen
Hoi An is een echt shoppingwalhalla. Er zijn hier maar liefst 200 klerenwinkels. Geen H&M of Zara, maar op maat gemaakt!! Alles kan je hier voor een prikje laten maken; jassen, kostuums, schoenen, kleedjes, rokken,... En allemaal perfect op je lijf geschreven. Na 2 dagen shoppen, stuur ik een hele vracht naar huis.
Klimmen
Tussen Hoi An en Hue ligt een bergketen met de bekende Hai Van pas. Niet zolang geleden is er een tunnel opengegaan onder de berg door, dus er is bijna geen verkeer meer op de pas. Ik er natuurlijk over. Een schitterende beklimming! Je begint helemaal onder aan de zee, die blijft de hele tijd rechts van je opduiken, terwijl links de meest schilderachtige bergen en watervalletjes verrijzen. Je klimt 10 km en dan sta je ineens letterlijk en figuurlijk met je hoofd in de wolken, een beetje euforisch van de prachtige klim.
Aan de andere kant van de pas is het weer altijd omgekeerd: ik ga dus van licht bewolkt tot zonnig, naar regen! Naar beneden zoevend met een flapperend rood plastiek rond mijn lijf. Heel grappig om te zien volgens mij.
Ik breng een paar dagen door in Hue, vlak bij de DMZ (Demilitarised zone). Daar is hard gevochten door de Amerikanen en de VC. Dat is dus bunkers en tankers bekijken en kale bergflanken waar Agent Orange gepasseerd is. Oorlog... is dat ooit ergens goed voor?!
Hoogtepunt
Bergen verzet
Enkele dagen geleden zat ik nog in Centraal Vietnam en nu ben ik in de schitterende bergen van het Noorden. Er is maar 1 manier om dat snel te doen en dat is bussen en treinen. En als de bus je dan ook nog vergeet af te zetten, dan gaat het helemaal snel. Ik wilde afstappen op 90 km ten zuiden van Hanoi. Het was een nachtbus, dus ik sliep. Als ik wakker werd waren we 50 km van Hanoi. Oeps vergeten!
Dus zit ik vroeger dan gepland in de hoofdstad. Dat heeft als voordeel dat ik een extra dag heb in mijn strakgeplande schema. Halong Bay, here I come.
Halong Bay
Halong Bay is zoals de vertaling wel duidelijk maakt een baai. Die baai heeft smaragdgroen water en duizenden rotseilanden. Je kan er letterlijk tussen verdwalen. Ik maak een 2-daagse cruisetrip. Jammergenoeg in het gezelschap van ratten. Het weer zit ons ook niet echt mee. Het is bewolkt waardoor je niet ver kan zien. Maar de pracht van de rotsen, grotten, spelonken, arenden, apen, en ook mensen... staat in mijn geheugen gegrift.
Nighttrain
Terug in Hanoi neem ik 's avonds de trein op naar Lao Cai, in het noorden. Titus gaat samen met een hoop motoren de bagageruimte in. Ikzelf krijg een harde plank om op te slapen. Geen idee wie van ons 2 het beste af was. Als ik hem 's morgens uit zijn kooi haal, blijkt er een grijpgrage hand aan het werk geweest te zijn. 1 van mijn drinkbussen is weg. Ik stel nog een onderzoekspoging in, maar dat eindigt met een boze kaartjesknipper. Het is iets heel futiels, en zeker niks kostbaars (zelfs gratis bij de fiets gekregen) maar al fietsend kan je ze moeilijk missen. Nu moet ik elk half uur stoppen om dat kleintje weer bij te vullen. Maar zoals ik al zei, als dat het enige is...
Nat
De beklimming naar Sapa maakt alles ruimschoots goed. Als ik dacht dat de Hai Van pas al hoog was (500m), dan is dit het absolute einde. Ik begin op 250m hoogte, droog, met een grijze t-shirt, 4 liter water en nog altijd een beetje pissed o.w.v. de drinkbus. Halfweg komt de knalrode poncho weer tevoorschijn omdat de mist nogal hardnekkig is, waardoor het een stuk kouder en natter is. Ik zie amper 10 m ver, waardoor het onmogelijk is van een uitzicht te genieten. Rond km 25 kom ik uit de wolken en is de zon daar! Flarden nevel waaien nog door de valleien, kinderen van traditionele bergvolkeren staan me ofwel verstomd aan te kijken ofwel enthousiast aan te moedigen. De grijze t-shirt, die ondertussen kletsnat is, wordt geruild voor een beige. Ik koester mezelf in het warme zonnetje en trap moedig verder. Na 36 km (waarvan 27 km omhoog, tegen plusminus 10 procent) sta ik in Sapa. Ik heb maar liefst 1400 m geklommen. En fier dat ik ben! Er is niet veel water meer over van die 4 liter en mijn humeur is net als de hoogtemeters gestegen.
Sapa
Het is hier schitterend. De omgeving is groen, bergachtig, met heldere lucht en vandaag ook een stralende zon. Een groot deel van de bevolking zijn hilltribepeople in traditionele klederdracht. Het zijn werkelijk mooie mensen. Morgen ga ik met een moto (met chauffeur) naar een aantal dorpen en daarna ga ik 3 dagen door de bergen fietsen naar de grens met Laos. Dat betekent de hoogste pas van Vietnam oversteken die op 1900m ligt. Dus ik ga nog een beetje verder moeten klimmen. Titus heeft zichzelf al bewezen als gekwalificeerde berggeit en ik moet zeggen dat dat klimmen me verbazingwekkend goed ligt. Ik gedraag me in deze regionen als een spons: ik laat me helemaal vollopen, dus verwacht maar een woordenvloed aan beelden als ik weer terug ben.
De overgang
Happy Mountains
De bergen zijn mijn favoriet. Je moet er veel moeite in steken, maar je krijgt er prachtige zichten voor terug. Je probeert dat vast te leggen op foto om later te kunnen laten zien maar -hoe goed ik ook probeer- zo'n gigantische krijtrotsen, begroeid met bomen, droge rijst, wuivende palmen, akkers,... ik kan dat niet op papier vastleggen. Mijn harde schijf daarentegen klopt overuren.
Het zijn zware ritten, veel klimmen, gelukkig ook evenredig bergaf. De Vietnamezen rijden als zotten in de bergen met als resultaat dat er al eens eentje in het decor rijdt of in de bocht op zijn zij ligt. Gelukkig doen de remmen van Titus het wel goed en ben ik slim genoeg om ze op tijd te gebruiken.
Kerst
Op 24 december kom ik op mijn laatste bestemming in Vietnam aan: Dien Bien Phu. De volgende dag moet ik de grens over want na kerst is mijn visum niet meer geldig. Het enige probleem is dat er geen vervoer is die dag. Ook Titus is geen oplossing want de afstand tussen Dien Bien Phu en het eerste dorp in Laos is veel te groot en ertussenin is er alleen berg -en niemandsland. Dan maar een dagje over het visum gaan. De 26e om 5u de bus op. Weer een belevenis. Ze wordt volgestouwd met mensen en het dak wordt zo zwaar beladen dat de bus vervaarlijk achterover helde. Dat is een ware beproeving voor de schokdempers alsook voor de passagiers, vooral omdat er over de afstand van 130km geen weg is, alleen stenen en zand. Gelukkig is er geen enkel probleem aan de grens. Het lijkt wel alsof ze het niet zien dat ik te laat ben. Of misschien willen ze het niet zien, dat kan ook.
