Grampians & Great Ocean Road
25 november - 9 december 2016
282 km
The Grampians
Warrnambool - 01.12.16
km 2130
Vanuit Melbourne trein ik naar Ballarat. Daar heb ik afgesproken met Linda en Michael. 2 schatten van mensen die ik vorig jaar in Nieuw Zeeland leerde kennen en die me met open armen ontvangen. Ik verblijf enkele dagen in hun mooie huis in Learmonth, we bezoeken de schapenboerderij van Linda’s broer Ross, ik ga voor de eerste keer zeilen en we eten en drinken lekker en veel. Alle batterijen zijn weer opgeladen om nog wat te gaan fietsen.
Ten westen van Melbourne ligt het nationaal park The Grampians. Dat bestaat uit 4 bergketens in elke windhoek. Middenin ligt er een vallei en van hieruit kan je prachtige wandelingen en fietstochten maken. Voor geweldige zichten moet je telkens klimmen, maar de beloning is groot. Ik klim naar Boroka Lookout. Het is schitterend weer en het uitzicht is navenant. Ik kan kilometers ver kijken en het zicht is spectaculair met Lake Bellfield op de achtergrond.
Ik daal af richting het meer en volg de weg naar het zuiden. Halfweg de Grampians kampeer ik op een bushcamping waar nog 2 andere touringfietsers staan. Zij doen het op een Brompton, een plooifiets. Ik heb er zelf ook eentje en na een grondige inspectie van hoe zij hun fiets bepakken, heb ik veel zin om dat ook eens uit te proberen.
De volgende dag fiets ik nog 30 km verder langs de gevarieerde bergkammen, met hier en daar een klim tot ik in Dunkeld ben. Vanaf hier is het pure saaiheid, geen bossen of bergkammen meer, maar eindeloze grasvelden en miljoenen vliegen. Als ik fiets valt het mee maar van zodra ik stop zitten ze overal op mij alsof ik een dode kangoeroe ben langs de kant van de weg. Oh ja, en ik heb ook nog eens de wind op kop, want ik rij naar het zuiden, naar de oceaan.
Ik laat me in Penshurst dan ook verleiden om een stukje de bus te nemen richting Warrnambool. Alleen, de bus wil Barry niet meenemen. En geen enkel protest helpt. Gelukkig is er Keith die me met veel plezier naar Koroit brengt. Hij zet me af op de rand van een heel oude vulkaan. De binnenkant bestaat uit een soort park waar ik oog in oog sta met emu’s en een koala. Prachtig beest. Vanaf daar neem ik een rail trail naar Warrnambool waar officieel de Great Ocean Road begint. Die staat garant voor spectaculaire zichten en kronkelende wegen. Laat maar komen!
Enkele indrukken van de Great Ocean Road
Great (old) ocean road
Melbourne - 12.12.16
km 2468
Ik heb geluk met het weer. De eerste dagen straalt de zon waardoor het water van de oceaan nog diepblauwer lijkt en de golven nog witter dan frisgewassen met dash. Het levert ook heel mooie beelden op, elk nieuw zicht op de oceaan is telkens een postkaart.
Ik ben natuurlijk niet de enige die hier van wil genieten. Maar de hordes toeristen die ik bij Twelve Apostles zie, slaan echt alles. 13 jaar geleden was ik hier ook en ik kan me niet herinneren dat er een gigaparking aangelegd was en een tunnel onder de weg om tot bij de uitkijkpunten te komen. Ik krijg prompt last van toeristitis. Ik ben blij als ik op plekken kom zoals Childers Cove, waar ik het strand helemaal voor mij alleen heb.
Elke dag rijden er honderden auto’s, bussen, campers en caravans over de kronkelende smalle weg. Als fietser is dat niet echt ideaal. Er is geen pechstrook en als er van de andere kant een auto aankomt, moet de mens achter mij wachten om te passeren. Helaas doet niet iedereen dat, waardoor ik mij in het nauw gedreven voel.
Soms zijn er alternatieve wegen, zoals de Old ocean road. Tussen Princetown en de voet van Lavers Hill kan je een gravel weg nemen die door een vallei gaat. Dat heeft 2 voordelen: je zit niet in het drukke verkeer en je hoeft niet omhoog te rijden om de bergkam te volgen. De vallei is een prachtig pareltje waar ik ook enkele wallabies tegenkom.
Van een ocean road zou je verwachten dat die meestal langs de oceaan loopt, maar soms gaat die ook het binnenland in en rij je door het Great Otway nationaal park. Een mooie afwisseling met al dat water. En je mag ook wat klimmen om bvb. Lavers Hill op te komen, het hoogste punt van de weg.
De mooiste stukken zijn die waar de weg langs de oceaan slingert en kronkelt. bvb tussen Apollo Bay en Aireys Inlet. Meer naar het oosten verbreedt de weg tot een heel drukke baan die ik zo snel mogelijk verlaat om langs kleine weggetjes tot in Jan Juc te rijden. Daar heb ik het geluk om 2 dagen in een gigantisch groot vakantiehuis te verblijven. Een gelukje dat me aangereikt werd door 2 mensen die ik enkele weken eerder tegenkwam op een camping en spontaan hun huis aanboden als ik er zou passeren. An offer I couldn’t refuse.
Voor de 3e keer beland ik daarna in Melbourne bij 2 schatten van mensen met 2 schatten van kinderen. (Merci Dries en Griet voor alle gastvrijheid en het openstellen van jullie huis voor een reiziger die precies maar moeilijk weg te slaan is uit Melbourne.)
Terwijl ik dit schrijf, zit ik op de boot op weg naar Tasmanië. Nog altijd Australië maar met een heel eigen karakter. Een beetje ruig en wild… zo heb ik het graag.
