Mingala ba (goeiendag!)

Pakokku - 12.02.17

km 4051

Als je een ander land binnenkomt zijn er zoveel nieuwe indrukken die je moet verwerken. En in Myanmar zijn er dat weer heel wat.
Het eerste wat me opvalt als ik in de namiddag land in Mandalay is de lucht: een grijsblauwe dikke soep, niet helder maar eerder met een laagje mist of rook of is het stof.
Het tweede wat opvalt is de dorheid van het landschap. Hier en daar staat wel een palmboom maar over het algemeen is het heel zanderig en stoffig (later ontdek ik ook zonnebloemvelden - raar).
En het derde wat me opvalt is dat de mannen hier een rok dragen. Hier noemen ze dat een longyi. Een lange lap stof die ze op een speciale manier vastbinden, zodat die niet afvalt.

Het geld is de kyat (uitgesproken: sjat). 1000 kyat is 0,75 euro dus je kan je voorstellen hoeveel briefjes je in je handen hebt als je 200 euro uit de automaat haalt. 200 euro is voor de Birmees een hele hoop geld. Als ik bij de lokale bevolking ga eten, betaal ik meestal 1000 kyat, met een drankje erbij soms 1500. Dan heb ik dus gegeten van 1 euro.
Waar ik wel veel geld aan ‘moet’ uitgeven is slaapplaats. In Myanmar mag een toerist niet zomaar in elk hotel of guest house slapen. De regering heeft haar hotels en daar zal je slapen. (lees: daar zal je veel geld achterlaten) Het is ook illegaal om hier te kamperen of bij mensen thuis te slapen. Soms gebeurt dat wel eens maar dan is er toestemming nodig van de lokale politie. Soms geeft die de toestemming, soms ook niet. En dan kan je in het donker 120 km verder fietsen naar een toeristenhotel (zoals Thomas overkwam, een Duitse fietser met wie ik enkele dagen optrek).
(hier vind je een lijst met de hotels waar ik geslapen heb, misschien helpt het)

Die ‘speciale’ toeristenbehandeling zit ‘em ook in het vervoer. Om de rivier over te steken mocht ik niet mee met de lokale bevolking maar moest ik mijn privé-boot huren. 5000 kyat tegenover 200 kyat. Nog een frappant voorbeeld: ik betaalde voor een busticket 1700 kyat, Barry kostte 2000 kyat. Ik kan daar een beetje kwaad van worden, maar er is weinig dat ik kan doen. Al maak ik het de mensen wel altijd duidelijk dat ik er niet mee opgezet ben. Ik heb ook gemerkt dat de mannen (nooit vrouwen) die met het geld omgaan, nooit lachen. Zo nors en koel, blaffen, kwaad kijken… En dan doe ik net hetzelfde terug. Maar zij winnen toch altijd.

Gelukkig zijn er ook de luid geroepen Mingala ba’s als ik onderweg ben. Compleet met glimlach en wuivend handje. Ik ben blij dat ik al zoveel mensen heb kunnen doen lachen. Ik ben voor hen een exotisch dier dat rondfietst in een longyi. Dat doet hen lachen maar het is geen uitlachen (gelukkig) en er zijn ook geen rare blikken omdat mijn rok te kort is.

En dan is er nog Schanulleke die elke dag postvat achterop de fiets. Een man bij wie ik water kocht, merkte haar op en hij moest lachen… zo hard lachen dat ik ook begon te lachen. We verstonden geen woord van elkaar maar we hebben samen heel hard gelachen en dat doet nog het meeste deugd.