Kirgizië
22 juni - 24 juli 2017
1261 km
Het groene land
Kazarman - 06.07.17
km 8380
De grens tussen Tadzjikistan en Kirgizië ligt op een hoogte van 4200 meter. Een passende laatste klim om het land dat uit 90% bergen bestaat, te verlaten. Na de pas verandert het hele landschap. Alles is groen, er zijn bloemen en de aarde is rood. Dit is dan ook de kant die alle regen krijgt. (De Tadzjiekse kant is droog en zanderig.)
Dit is ook de kant waar er weer mensen wonen, al is het op deze hoogte alleen maar in de zomer. Her en der op de groene weiden staat een yurt (stevige ronde tent) waar de Kirgiezen een paar maanden per jaar in wonen om hun kuddes de kans te geven om te grazen. Deze tijd van het jaar verhuizen ze van lager gelegen gebieden naar hier. Overal zie je vrachtwagens rijden tjokvol schapen, geiten, paarden of koeien, op weg naar hogergelegen sappige weiden.
Na de ellende van de wegen in Tadzjikistan staan er weer heerlijke asfaltwegen op het menu. Toch al zeker tot in Osh waar ik een week rust neem.
Wat er daarna komt, daar had ik niet echt een idee van. Ik was zo gefocust op de Pamir dat ik niet echt veel gelezen had over Kirgizië. Dat leek altijd nog zo ver weg. Ondertussen ben ik ingelezen en heb ik ontdekt dat het hier ook nog vol bergen ligt. En de passen zijn misschien geen 4000 meter, maar klimmen van 700 meter naar 3000 meter is ook niet van de poes. Het is hier bovendien warmer en vooral veel vochtiger. Ik krijg regelmatig een regen/onweersbui over me heen die me doorweekt. Dat verklaart al dat groen hier.
De asfaltwegen maken weer plaats voor gravel en stenen, het verkeer slinkt en de dorpjes dunnen uit. Ik moet weer enkele dagen vooruit denken om eten in te slaan. Af en toe kom ik enkele yurts tegen en roepen de kinderen vanop hun paard ‘hello’. Als ik ergens in alle rust denk te lunchen, komt er altijd wel iemand uit de wei op me afgelopen.
De gezichten zijn helemaal anders dan de Tadzjieken. De Kirgiezen hebben meer Mongoolse trekken, spleetoogjes, ronde gezichten.
Momenteel rijd ik door het Tien Shan gebergte (vertaling: hemelse bergen) en ik heb ontdekt dat dit sinds 2016 op de werelderfgoedlijst staat van Unesco. Ik wist niet dat bergen dat konden, maar er is nog zoveel dat ik niet weet.
Tosor weg
Karakol - 22.07.17
km 9015
Van Osh naar Karakol is bijna heel Kirgizië doorkruisen van west naar oost.
Het is bijna 900 km over een aantal passen, slechte wegen en met enkele dorpjes er tussenin. Ik was bang dat het wat zou tegenvallen na al die hoogtepunten in de Pamir. Maar dat is zeker niet het geval.
Een van de mooiste stukken om te fietsen, en zeker zo uitdagend als de Pamir, is tussen Naryn en Tosor. In een aantal dagen klim je zo’n 2000 meter om dan de Tosorpas (3900m) over te steken en 2500 meter af te dalen naar het Ysyk Kul meer. Buiten de eerste 15 km bestaat de hele route uit zand, stenen en putten.
De omgeving is magnifiek. Soms waan ik mij in Zwitserland als ik de dennenbomen zie op de groene glooiende weiden en aan het einde van de vallei een besneeuwde top. Soms lijkt het wel alsof ik in Canada zit als ik de wild kolkende rivier volg en langs de rotsen fiets. Elk moment kan er een beer uit het struikgewas komen. Maar dan zie ik weer een hoop loslopende paarden of enkele yurts en zit ik weer helemaal in Kirgizië.
De laatste dag naar de top moeten we ongeveer 10 rivieren doorkruisen. Enkele neem ik al fietsend maar voor de meeste is het schoenen uit en duwen. Soms komt het water maar tot net boven de enkels, een andere keer tot aan de knie. De laatste kilometers van de pas zijn zo steil en er liggen zoveel grote rotsblokken, dat het duwen geblazen is. Aangezien we op bijna 4000 meter zitten, gaat het traag en moet ik regelmatig stoppen om op adem te komen.
De andere kant van de pas is bruut: een gletsjer, een gletsjermeer, alleen maar stenen, ik hoor het regelmatig rommelen als er weer eens een lawine van stenen naar beneden komt. De afdaling gaat moeizaam. Remmen dicht en manoeuvreren tussen de grote rotsen. Ik ben blij dat ik wat mountainbike-ervaring heb. Geleidelijk aan wordt de omgeving iets gastvrijer. Hier en daar duikt een yurt op en verandert het pad in zand met stenen. Maar het blijft knijpen in die remmen en op den duur doen mijn handen pijn en ook mijn knieën van het rechtstaan en onder controle houden van de fiets.
We splitsen de afdaling op en denderen de volgende dag de laatste 500 hoogtemeters naar beneden. Het is 113 km tot Karakol en ik wil er perse geraken, want ik kijk uit naar een douche en lekker eten. Om 19u15 kom ik toe en het eerste wat ik doe… is een pintje drinken.
Afscheid
Charyn canyon - 24.07.17
km 9203
Na 40 dagen samen fietsen, neem ik in Karakol afscheid van Ashley, een Australiër die van Londen naar Perth rijdt. Hij gaat richting Bishkek, ik ga in het oosten de grens over met Kazachstan om zo naar Almaty te rijden. Als je zo lang samen fietst (en het klikt) dan voel je je wat verloren de eerste dag dat je weer alleen onderweg bent. Ik had al wat kunnen oefenen, want na Osh ben ik ook 7 dagen alleen op pad geweest omdat Ash wat problemen had met zijn fiets en kredietkaart. Hij fietst sneller dus hij zou me wel inhalen. Het heeft 7 dagen geduurd.
Samen fietsen heeft zo zijn voordelen: je praat over beslissingen, je voelt je veilig als je ’s nachts wild kampeert, crisissen los je samen op, je deelt je eten, je kan al eens lachen en ’s avonds heb je iemand om tegen te praten.
Maar eenmaal ik mijn ritme weer gevonden heb, merk ik dat alleen fietsen ook zo zijn sterke kanten heeft: je hoeft op niemand te wachten, je kan stoppen wanneer je wil, je hoeft niet bezig te zijn met wat de ander zou willen,… maar ’t is 's avonds wel stilletjes aan de tent.
De laatste 2 dagen in Kirgizië fiets ik door de Karkara vallei. Dag 2 steek ik de grens over in the middle of nowhere. Deze grenspost ligt op 2000 meter en is enkel in de zomer open. Het is een lange rechte weg en in het midden staan 2 huisjes. Bij het eerste krijg je je exit-stempel, je wandelt 100 meter en bij het tweede huisje krijg je je entry-stempel voor Kazachstan. In minder dan 10 minuten was het allemaal geregeld. De gemakkelijkste grensovergang ooit.